Herkesin benimsediği bir ömür anlayışı ve kabulü vardır; bu da onun dünya görüşünden kaynaklanır. Ömür anlayışımızı sevgiyle, dünya görüşümüzü de bilgiyle temellendirebilirsek kaliteli bir yaşama başlangıç yapabiliriz. O vakit dünyada olup biten her şeyle ilgilenme, etrafa kayıtsız kalmama, problemlere tahlil arama, yani dünyayı nasıl görmek istiyorsak o istikamette uğraş verme, kısaca hayatı fonksiyonel kılarak bir emele yöneltme durumunda oluruz. İnsan dünyada yalnız bir defa yaşıyor; yalnız bir kere bu güçlere, bu imkanlara sahip oluyor; bunları en âlâ biçimde kullanmayan, kendini olabildiğince geliştirmeyen ve ilerletmeyene sizce ne denir? Burada Horatius’un şu ünlü dörtlüğünü anımsayalım: “Düşünme yüreğini göster/Gir bu yola çekinmeden; güzel yaşamayı sonraya bırakanı/Yolunda bir ırmağa rastlayıp da akıp geçmesini bekleyen köylüye misal;/Oysa ırmak akıp gidecektir hiç durmadan.” Bu dünyada yalnız bir defa yaşayan bizler hayata inanalım; zira o en âlâ öğretmendir ve herkese ne olduğunu öğretir.
İnsan uyumsuz (disharmonik) bir varlık olmasına rağmen her yerde ve her vakit ahengi ve sistemi arar. İşte bu ahenk ve sistem ihtiyacı onu ideoloji ve sanatı yaratmaya, yani hayatın en ehil eserlerine ulaşmaya yönlendirmiştir. İnsan böylelikle sahip olamasa da hayal eder, düşünür. Zira bilir ki ömür bize açılmış olan çok bedelli bir kredidir ve onu geleceğe yönelik yatırıma dönüştürebilmeyi başarabilenler kaliteli bir hayat sürdüreceklerdir. İnsan yaşama bağışlanmış değil, ödünç verilmiştir. İşinde verimli ve başarılı, ilerleme ve gelişmeye açık, hürmet ve sorumluluk şuuru olan, kıymet yaratan ve onu paylaşan, herkesçe beğenilen örnek bir yaşama biçimine sahip olan kimse böylelikle kaliteli hayat yolunda ideoloji ve sanatlardan hisse almış olacaktır.
İniş çıkışlarına, bütün aksiliklerine rağmen yaşamaktan vazgeçemiyoruz. Ömürde hasretlerimize tümüyle kavuşamasak ve her şeyden bıksak da yaşamaktan bıkmıyoruz. Gerçek hayat birden fazla sefer parlaklığını yitirse de bunu vakit zaman hayal gücünün cilasıyla tazelemek gereğini duyuyoruz. İnsanın hayatı bir bakıma onun hayalidir; demez miyiz insan hayal ettiği surece yaşar diye. Hayatı hangi servetle kıyaslayabiliriz? Yalnız kâr ziyana nazaran ömrün hesabını çıkarabilir miyiz? Hayatın bir mantığı olduğundan kelam edebilir miyiz? Aslında o hiçbir hayal gücünün bile öngöremeyeceği zenginliklerle yüklüdür; süreksiz olduğu için de kıymetlidir. Her insan hayatının kalitesi onun yapıp ettiklerinin bir toplamıdır. Kaliteli bir hayatı amaçlayan kimsenin öncelikle kendisine “Ben kimim?” sorusunu yöneltmesive bu soruya vereceği karşılıkla kendine mahsus bir ömrü tasarımlamaya koyulması gerekir. Kişinin kendi ömrünün bir dizayncısı olmak, bütün dizaynlarını gerçekleştiremese de imkanlıdır; kâfi ki bunun şuurunda olsun. İleride bize acı çektirebilecek hiçbir şeyi hayatımıza katmazsak, diğerlerin gözyaşlarına neden olmayan memnunluğu istersek, yaptığımız her şeyde yeterli ve doğruyu gözetirsek kaliteli bir ömrü sürdürebiliriz. Stoa okulundan filozof Seneca’nın dediği üzere, “Yaşam bir oyuna emsal; uzunluğu değil, güzel oynanıp oynanmadığı değerlidir.” Tıpkı hususta filozof Epikuros da şunları söyler: “Bilge insan beslenme konusunda besinin bol olmasına değil, lezzetli olmasına nasıl değer verirse; ömrün da uzun olanına değil, beğenilen ve zevkli geçenine yönelir.”
