Yakınlık ve bağlılık, sağlıklı bir alakanın temel taşlarıdır. Fakat, çiftler ortasındaki bu bağlar vakitle zayıflayabilir. Gerilim, bağlantı eksikliği ve günlük rutinlerin monotonluğu, partnerlerin birbirlerinden uzaklaşmasına neden olabilir. Bu durum, yalnızca duygusal kopuklukla sonlu kalmaz, fizikî yakınlıkta da azalmaya yol açar. Çift terapisi, bu sıkıntıların temel nedenlerini keşfederek yakınlığı tekrar inşa etmek için tesirli bir yol sunar.
Terapide, bağlanma teorisi sıklıkla kullanılır. Partnerlerin bağlanma şekilleri incelenir ve bu üslupların münasebete nasıl yansıdığı üzerinde durulur. Örneğin, inançlı bağlanma stiline sahip bir birey, partnerine daha açık ve destekleyici yaklaşırken, telaşlı yahut kaçınmacı bağlanma usulüne sahip bireyler, çatışmalar karşısında ya fazla reaksiyon verebilir ya da duygusal geri çekilme yaşayabilir. Terapist, bu dinamikleri anlamalarını sağlayarak çiftlerin daha sağlıklı bir bağ kurmasına yardımcı olur.
Yakınlık problemlerinin tahlilinde fizikî temasın da değeri büyüktür. Araştırmalar, çiftlerin sistemli fizikî temas kurmasının sadece alaka tatminini artırmakla kalmayıp, gerilim düzeylerini de düşürdüğünü göstermektedir. Terapistler, çiftlere birlikte vakit geçirme, birbirlerine küçük jestler yapma ve nizamlı olarak fizikî temas kurma üzere alışkanlıklar kazandırır. Bu süreç, çiftlerin sırf yakınlıklarını artırmaz, tıpkı vakitte alakaya olan bağlılıklarını da güçlendirir.
Sonuç olarak, çift terapisi, partnerlerin duygusal ve fizikî bağlarını yine keşfetmelerine imkan tanır. Terapiden elde edilen kazanımlar, sırf mevcut sıkıntıların çözülmesine değil, çiftlerin uzun vadeli mutluluğuna da katkı sağlar. Böylelikle, partnerler hem kişisel muhtaçlıklarını karşılayabilir hem de ortak bir hayatı daha manalı bir halde paylaşabilir.
