İyileşmek nedir? Uygunlaşmak denince aklımıza ne gelir? Neyi güzelleşmek olarak tanımlayabiliriz? Neyin yeterlisi yahut kime nazaran uygun? Güzelleşmek bir hal midir? Kalıcı bir değişiklik mi? Güzellikte olmanın geçerliliği nedir?

Ruh sıhhati alanında sıkça duyduğumuz bir tabirdir; ‘İyileşmek’. Birey kesinlikle iyileşmeli. Alâ. Lakin güzelleşmeden ne bekleriz? Bizi sürecin sonunda hangi güzellik beklemektedir? Yeterlinin sonu nedir ve garantörlüğü neye nazaran temin edilmiştir?

Öncelikle şunu belirtmek gerekir; sözlükte ortak bir kesin tarifi olsa da hiçbirimizin yeterli tarifi birbirimizinkine benzemez. Her bir bireyin kendine has hayat hikayesi, yaşayışı, bakış açısı vardır. Daha geniş formuyla aslında şöyle diyebiliriz; Yeterlilik, şahsa nazaran şekillenen o esnada olmadığımız hallerdir. Güzelleşmeyi o anki ruh halimiz dışında bir durumla açıklamaya çalışır; güzelleşme halini, ulaşılacak bir ruh destinasyonu olarak umut ederiz. Bu da bizi ‘iyileşmeden’ uzak tutan temel dilemmadır. Neden kendimizi uygunlaşmak zorunda görürüz?

Tasavvuftan örnek verecek olursak; tasavvufta teslimiyet inancı vardır. Teslimiyet inancı, bir yandan da insanın mertebelerinden faziletin kendisidir. Bu ulvi inanç aslında bize şunu anlatır: Olacak olan olur. Elimizde müdahale yetkisi olsun olmasın, olanlarla, olmuşlarla yahut olacak olanlarla bir inkar halinde olmak ve üzerine güzelleşmeyi beklemek çok da ütopik olmaz mıydı?

Issız bir kıyıda vapur bekliyorsunuz. Meçhul, kesinsiz. Gelebilir, gelmeyebilir, teğet de geçebilir. O kıyıda durup beklemeye devam eder miydiniz? Ne kadar isyan edersek edelim, ne kadar çırpınırsak çırpınalım elimizde değildir gemi. Gemiyi bekleyerek ömründen, sabrından tüketmek de akıl karı değildir değil mi? Adapte olmak gerekir mevcut sisteme, geminin gelişine güvenmek yerine an’a teslim olmak…

İyileşmeyi ‘beklemeyi’ de vapuru beklemeye benzetebiliriz. Her beklenti üzere bu beklenti de hüsrana çok yakın bir muhtemellikte olabilir. İlla ki o düzgünleşme anını hasretle beklemek, sihirli bir değnek üzere hayatımıza dokununca o vakit her şeyin düzeleceğine körü körüne yahut boşu boşuna inanmak yerine neler yapabiliriz? Sürecimizi sevebiliriz, adımlarımızı, iniş ve çıkışlarımızı… Yolu sevebiliriz, varacağımız yeri bilemediğimize nazaran. Hiç kimse size sonucu garanti edemeyecektir, lakin tümseklerden çukurlardan korkmadan geçe geçe varacağınızı, nerede atlayıp nerede sıçrayacağınızı keşfetmek yolunuzu kolaylaştıracaktır. Bazen çıkmadan evvel batabileceğimizi de bilmeliyiz. Üzerine yük diye giydiği beklentilerden kurtulunca insan, kamburunu da askıya asarmış.

Hayatın renkleri dediğimizde gözümüzün önüne kocaman bir renk kartelası gelir, işte ruhsal süreçler de hayatın ta kendisi olup o kartela üzeredir, her rengi barındırır, hüzünden kaçmaya çalışmak, kızmayı makûs görmek, ümitsizliği bitiklik saymak, her dakika memnun ve güzelleşmiş olarak kalmayı düşünmek insanın yaradılış doğasıyla uğraş etmesi demektir, bu çabanın kazananı olmaz. Renkleri yok sayamayız, her birini samimiyetle kabul edip, her birini hakikat bir formda kullandığımızda fotoğrafımız tamamlanır, işte uygunlaşmak teklikle değil tüm renklerde hemhal ile olur.

Varışlar değil yoldur bizi biz yapan, yolun hakikat yol arkadaşlarıyla kesişmesi dileğiyle.