Çocuk büyütmek, sevgiyle dokunmuş ince bir istikrar işidir. Hudutlar, çocuğun kanatlarını kırmadan ona inançlı bir alan sunar. Onu kısıtlamadan, korkutmadan, yalnızca inançta hissettiren yumuşak lakin kararlı bir çerçeve çizer. Tıpkı rüzgarın bir yelkenliyi gerçek tarafa sürüklemesi üzere, hudutlar da çocuğun hayat seyahatinde bir pusula vazifesi görür.
Bazen ”hayır” demek güç gelir. O minik eller size uzanırken, ”tamam, peki” demek daha kolaydır. Lakin sevgi bazen hudut koymayı da gerektirir. Çocuğun her istediğine müsaade vermek değil, ona neyin bedelli olduğunu öğretmek gerekir. Zira hudutlar sırf korumak için değil, tıpkı vakitte öğretmek için de vardır. Sabırla ve sevgiyle konan sonlar, çocuğun dünyasını anlamlandırmasına yardımcı olur.
Çocuk sonları zorlar, zira merakla öğrenir. Keşfetmek büyümenin bir modülüdür. Ancak bilir ki onu yönlendiren, düştüğünde elini tutan bir ebeveyni vardır. ”Hayır” dediğinizde tahminen üzülür, tahminen öfkelenir. Fakat vakitle anlar: Bu hudutlar, onu denetim etmek ya da kısıtlamak için değil, ona ziyan vermemek ismine, sevgiyle çizilmiş inançlı bir çerçevedir.
Sınırlar, bir çocuğun kendini bedelli hissetmesini sağlar. Ona oburlarının hudutlarına hürmet duymayı öğretirken, birebir vakitte kendi sonlarını da çizmeyi gösterir. Kendi sonlarını bilen bir çocuk, güçlü, özgüvenli ve kendi pahasını bilen bir birey olarak büyür. Ve bir gün, kendi çocuklarına da tıpkı sevgi dolu sonları çizmeyi öğrenir. Zira en hoş sevgi, hem koruyan hem de özgürlüğü içinde barındıran sevgidir.
