Mükemmeliyetçilik, bireylerin kendilerine yüksek standartlar belirleyerek yanılgı yapmaktan kaçınmaya çalıştıkları bir kişilik özelliğidir. Muvaffakiyet odaklı toplumlarda sıklıkla olumlu bir özellik olarak görülen mükemmeliyetçilik, makul bir düzeye kadar motivasyonu artırabilir. Lakin çoka kaçtığında, korku bozuklukları, depresyon ve tükenmişlik üzere önemli ruh sıhhati meselelerine yol açabilir.
Mükemmeliyetçiliğin iki temel tipi vardır: uyumlu ve uyumsuz mükemmeliyetçilik. Uyumlu mükemmeliyetçilik, bireyin kendini geliştirmeye yönelik sağlıklı bir uğraş göstermesidir. Lakin uyumsuz mükemmeliyetçilik, kişinin kendisini daima eleştirmesi, yanılgılara tahammülsüz olması ve başarısızlık kaygısıyla yaşaması halinde kendini gösterir. Uyumsuz mükemmeliyetçilik, kişinin kendini daima yetersiz hissetmesine neden olarak gerilim düzeyini artırır ve özgüveni zayıflatır.
Araştırmalar, mükemmeliyetçiliğin bilhassa gençler ve meslek odaklı bireyler ortasında yaygın olduğunu göstermektedir. Toplumsal medyanın da bu durumu pekiştirdiği düşünülmektedir; zira bireyler daima olarak kusursuz görünen hayatlarla karşılaştırma yapma eğilimindedir. Mükemmeliyetçiliğin uzun vadede ruhsal sıhhate ziyan vermemesi için, bireylerin kendi sonlarını kabul etmeyi ve yanılgı yapmanın doğal bir süreç olduğunu öğrenmesi gerekmektedir.
Bilişsel davranışçı terapi (BDT), mükemmeliyetçiliği yönetmede tesirli bir prosedürdür. Bu terapi metoduyla bireyler, yanlışlarını tolere etmeyi, kendilerine daha şefkatli yaklaşmayı ve muvaffakiyetlerini gerçekçi bir halde değerlendirmeyi öğrenirler. Ayrıyeten, mindfulness ve öz-şefkat uygulamaları, mükemmeliyetçilik kaynaklı tasayı azaltmaya yardımcı olabilir.
Sonuç olarak, mükemmeliyetçilik muhakkak bir düzeye kadar bireyleri motive edebilir, fakat çoka kaçtığında ruh sıhhatini önemli formda tehdit edebilir. Kendi sonlarını kabul etmek ve başarıyı daha istikrarlı bir halde pahalandırmak, sağlıklı bir ruhsal durum için kritik kıymete sahiptir.
