1. İki dillilik lisan gecikmesine neden olur.
YANLIŞ: İki lisanlı bir çocuğun her bir lisanda söz dağarcığı ortalamanın altında olsa da, onun toplam söz dağarcığı (her iki dilden) en azından tek lisanlı bir çocukla tıpkı büyüklükte olacaktır. İki lisanlı çocuklar birinci sözlerini tek lisanlı çocuklara nazaran biraz daha geç söyleyebilseler de tekrar de olağan yaş aralığındadırlar (8-15 ay arası). İki lisanlı çocuklar kısa cümleler kurmaya başladığında, dilbilgisini tek lisan öğrenen çocuklarla tıpkı kalıplar ve vakit çizelgeleri doğrultusunda geliştirirler. İki dilliliğin kendisi lisan gecikmesine neden olmaz. Lisan kilometre taşlarında değerli gecikmeler gösteren iki lisanlı bir çocukta lisan bozukluğu olabilir ve bir konuşma terapisti tarafından görülmelidir.
2. Çocukların dillerini karıştırması, kafalarının karıştığı ve iki dilli olma konusunda zorluk yaşadıkları anlamına gelir.
YANLIŞ: Çocukların tıpkı cümle yahut konuşma içinde her iki lisanı de kullanmasına “kod karıştırma” yahut “kod değiştirme” ismi verilir. Ebeveynler bazen bu karışımın lisan gecikmesi yahut karışıklığının bir işareti olduğundan endişelenirler. Lakin kod karıştırma iki dilliliğin doğal bir kesimidir. Kâfi yetişkin iki lisanlı bireyler, başka iki lisanlı bireylerle konuşurken kodlarını karıştırırlar ve iki lisanlı çocukların da başka iki lisanlı şahıslarla konuşurken kodlarını karıştırmaları beklenmelidir.
Birçok araştırmacı kod karıştırmayı iki lisanlı yeterliliğin bir işareti olarak görüyor. Örneğin, iki lisanlı çocuklar, kullandıkları kod karıştırma ölçüsünü, yeni bir konuşma partnerinin (daha evvel hiç tanımadıkları ve birebir vakitte kod karıştıran biri) ölçüsüne uyacak biçimde ayarlarlar. Ayrıyeten çocukların bir lisandaki bir kelimeyi bildikleri halde başkasında bilmedikleri durumlarda kod karıştırmaları da önerilmiştir. Dahası, bazen kod karıştırma bir şeyi vurgulamak, duyguyu söz etmek yahut öteki birinin öbür lisanda söylediğini vurgulamak için kullanılır. Bu nedenle kodların karıştırılması doğaldır ve iki lisanlı çocuklarda beklenmelidir.
3. Bir kişiher iki lisana de eşit derecede hakim olmadığı sürece gerçek manada iki lisanlı değildir. YANLIŞ: Her iki lisana de eşit derecede hakim olan bir kişi bulmak azdır. Birden fazla iki lisanlı kişi, daha fazla yetkinliğe sahip bir “baskın dil❞e sahiptir. Baskın lisan birçok vakit bireyin yaşadığı toplumun çoğunluk lisanından etkilenir. Bireyin baskın lisanı yaş, etraf, eğitim, toplumsal ağ, istihdam ve başka birçok faktöre bağlı olarak değişebilir.
4. Bir bireyin iki dilli olabilmesi için küçük yaşta ikinci bir dil öğrenmesi gerekir.
YANLIŞ: İkinci bir lisanın en kolay öğrenildiği bir vakit aralığının (erken çocukluk) olduğunu öne süren bir “Kritik Dönem❞ teorisi vardır. Bu teori birçok insanı küçük bir çocukken ikinci bir lisanı öğrenmenin daha âlâ olduğuna inandırdı. Küçük çocukların, daha büyük çocuklara yahut yetişkin ikinci lisan öğrenenlere nazaran anadil gibisi söylemi daha düzgün başardıkları bulunmuştur. Ve uzun vadede daha büyük öğrencilere nazaran daha güzel dilbilgisi hünerlerine sahip oldukları görülüyor.
Fakat daha büyük yaşta ikinci lisan öğrenen çocukların da daha avantajlı olduğu durumlar vardır. Örneğin büyük çocuklar ve yetişkinler başlangıçta söz ve lisan bilgisi öğrenirken avantajlı görünüyorlar. Bu nedenle, küçük çocuklar uzun vadede daha “anadili gibi” görünürken, daha büyük çocuklar lisan tahsilinin birinci etaplarında söz dağarcığını, lisan bilgisini ve akademik lisanı daha kolay kavrayabilirler.
5. Ebeveynler, çocuklarını iki dille tanıştırırken “tek ebeveyn–bir dil” yaklaşımını benimsemelidir. YANLIŞ: Birtakım ebeveynler, her ebeveynin çocuğuyla farklı bir lisan konuştuğu “tek ebeveyn-tek dil” yaklaşımını benimsemeyi tercih edebilir. Bu, iki lisanlı bir çocuk yetiştirmenin bir seçeneği olsa da, bunun bir çocuğu iki lisanlı olarak yetiştirmenin tek yahut en güzel yolu olduğunu yahut kod karıştırmayı azalttığını gösteren hiçbir ispat yoktur. Ebeveynlerin, her ikisinin de çocuğuyla kendi ana lisanını konuşması yahut çocukla lisanları karıştırması durumunda endişelenmemesi gerekir, zira ebeveynlerin yaklaşımı ne olursa olsun çocukların lisanları karıştıracağı kabul edilmiştir. Birçok yaklaşım iki dilliliğe yol açabilir. Ebeveynler çocuklarıyla rahat ve doğal olacak biçimde konuşmalıdır.
