Birçok çift, bağlarındaki çatışmaların temel nedenini fark edemeyerek kendilerini tekrar eden bir döngünün içinde bulur. Bu döngünün arkasında, bireylerin geçmişte yaşadığı travmaların izleri bulunabilir. Çocukluk periyodunda yaşanan ihmal, duygusal yahut fizikî istismar, ebeveynlerin boşanması ya da evvelki bağlantılarda yaşanan hayal kırıklıkları, bireylerin bağlanma usullerini ve partnerleriyle kurdukları ilgiyi şekillendirebilir. Bu travmalar ekseriyetle bilinçaltında yer alır ve çiftlerin irtibat biçimlerinde, çatışma çözme yaklaşımlarında ve birbirlerine güvenme kapasitelerinde kendini gösterir.
Çift terapisi, bu geçmiş yaraların fark edilmesi ve ilgiye olan tesirlerinin anlaşılması için inançlı bir alan sağlar. Terapide, bireylerin kendi geçmişlerini sorgulamaları, bu travmaların bağlantı dinamiklerine nasıl yansıdığını anlamaları ve bunlarla başa çıkma yollarını keşfetmeleri hedeflenir. Örneğin, terk edilme korkusu yaşayan bir birey, partnerine daima bağlı kalma gereksinimi hissederek ilgiyi zorlayabilir ya da çok denetimci bir tavır sergileyebilir. Bu durumda, terapistler bağlanma teorisi üzere yaklaşımlar kullanarak çiftlerin birbirlerinin tecrübelerine empatiyle yaklaşmasını sağlar.
Terapide kullanılan yollar, ferdi güzelleşmeyi teşvik ettiği üzere, çiftler ortasında daha sağlıklı bir irtibat ve inanç ortamı oluşturur. Geçmiş travmaların uygunlaştırılması, çiftlerin sırf şu anki problemlerini çözmesine değil, tıpkı vakitte gelecekte karşılaşabilecekleri zorluklara karşı daha güçlü olmalarına yardımcı olur. Travmaların yarattığı gölgelerden kurtulan çiftler, daha açık, destekleyici ve sevgi dolu bir bağlantı inşa edebilir. Bu süreç, sadece bireylerin değil, münasebetin de büyümesine ve güçlenmesine katkıda bulunur.
