Ergenlik periyodu, bireyin çocukluktan yetişkinliğe geçiş sürecini tabir eder ve kimlik gelişimi bu sürecin merkezindedir. Psikolog Erik Erikson’un psikososyal gelişim kuramına nazaran, ergenlikte birey kimlik kazanmaya çalışırken “kimlik karmaşası” riskiyle karşı karşıya kalabilir. Bu periyotta birey, “Ben kimim?” sorusuna karşılık arayarak kendini tanımaya, ilgi alanlarını ve hayat emelini belirlemeye çalışır.
Ergenlikte birey, geçmiş tecrübelerini kıymetlendirerek geleceğini şekillendirmek ister. Özsaygı, özgüven ve duygusal istikrar, kimlik arayışında kritik rol oynar. Çocukluk periyodunda destekleyici bir aile ortamına sahip bireyler, bu süreci daha sağlıklı bir biçimde atlatabilirken, olumsuz ömür tecrübeleri bu süreci zorlaştırabilir.
Arkadaş kümeleri, okul ortamı ve toplumsal medya, ergenlerin kimlik arayışında kıymetli tesirlere sahiptir. Bilhassa toplumsal medya, bireylerin kendilerini tabir etme ve diğerlerini model alma süreçlerini şekillendirir. Lakin bu durum, ergenlerde karşılaştırma yapma ve özgünlükten uzaklaşma üzere riskler doğurabilir. Ebeveynlerin açık irtibat kurması ve ergenin toplumsal etrafına rehberlik etmesi bu noktada kıymetlidir.
Ergenlikte birey, toplumun ve ailenin kendisinden beklediği rollerle kendi istekleri ortasında bir istikrar kurmaya çalışır. Bu süreçte birey, kimlik kazanımıyla sonuçlanan başarılı bir ahenk sağlayabilir ya da rol karmaşasına düşerek belirsizlik yaşayabilir. Eğitimciler ve ebeveynler, ergenlere özgüven aşılayan ve kendilerini tabir etmelerine imkan tanıyan bir ortam sunmalıdır.
Ergenlikte kimlik arayışı, bireyin hayat uzunluğu taşıyacağı temel bedellerin ve kişiliğin şekillenmesinde kritik bir periyottur. Bu süreçte ebeveynler, ergenlerin duygusal ve toplumsal gereksinimlerine hassas olmalı; eğitimciler ise kişisel farklılıklara hürmet duyan, kapsayıcı bir öğrenme ortamı sunmalıdır. Ergenlere sorumluluk vererek onların karar alma ve sorun çözme hünerlerini desteklemek, sağlıklı bir kimlik gelişimi için değerlidir.
