Yaşamımızın birinci gereksinimlerinden olan ve temel beşli diye isimlendirdiğimiz ; Dikkat, Kabul, Takdir, Şefkat, Hürlük Tanıma kavramlarıdır. Bu gereksinimlerin çocuklukta ne kadar karşılanıp karşılanmadığı yetişkinlik yaşantımızı tesirler.
Yukarıda sıralanan beş öge ülkü bir yetişme ortamını, inançlı bağlanmanın özelliklerini ortaya koysada ama birden fazla insan bu türlü bir çocukluk geçirmedi. Neyse ki, çocuklar olarak ‘yeterince iyi’ ebeveynlik gördüğümüz takdirde inançta hissedebiliyor ve hayatımızdan tatmin olabiliyoruz. Mükemmelliğe gereksinimimiz yok; aslında mümkünde değil. Harika ebeveyn yoktur gereğince uygun ebevevyn vardır.
Şimdi bu temel beşli diye isimlendirdiğimiz ögeleri inceleyelim;
DİKKAT:
Ebeveynimizin ya da en azından onlardan birinin, size dikkatini verdiğini hissederdiniz.
Sizi yargılamadan ya da ayıplamadan, şuurlu bir dikkat sunduklarını hissederdiniz.
Baktıkları şey imgeniz değil; iç dünyanız olurdu, hislerinizi ve gereksinimlerinizi anlamaya çalışırlardı.
Sizi durumun diğer türlü olduğuna ya da olması gerektiğine ikna etmeye çalışmaz; ne hissettiğinizi ve neye gereksiniminiz olduğunu sorarlardı.
KABUL:
Kim olduğunuzun kabul gördüğünü ya da ileride kim olacağınızn kabul göreceğini bilirdiniz.
Sizi onların olmanızı istediği bireye dönüştürmeye çalışmadıklarını; yalnızca büyüyüp geliştikçe nasıl biri olup, nasıl bir yolda ilerleyeceeğimizi görmeyi istediklerini bilirdiniz.
İlgi duyduğunuz şeyleri büsbütün kabul ettiklerini size gösterirlerdi.
TAKDİR:
Ebeveyniniz size siz olduğunuz için bedel verirdi; başarılarınızdan ötürü değil.
Bir yükmüş üzere hissetmezdiniz ya da size ‘beslenecek bir boğaz daha ‘ gözüyle bakılmazdı.
Neşenizi de göz yaşlarınızı da anlar ikisini de birebir sıçaklıkta karşılardı.
Onlara her vakit güvenebileceğinizi bilirdiniz.
ŞEFKAT:
Ebeveyniniz size sarılır, kucaklar ve öperdi.
Sık sık sizi sevdiklerinizi söylerlerdi.
Kimse göz temasından ya da dokunmaktan utanmazdı.
Ebeveyninizin size olan şefkatli ilgisinin hiç bitmeyeceğinden emindiniz.
SERBESTLİK TANIMA:
Sizi denetim etmeye çalışmazlar; ama rehberlik etmek ismine adına makul hudutlar koyarlardı.
Kendinizi geri çekme ya da ebeveyninizin kendine has gereksinimlerine nazaran davranma gereği duymadan dünyayı keşfetmekte özgür hissedersiniz.
Yeni düşünme biçimleri bulmanızı, hatta onların düşünme biçimine uymayan hayaller kurmsnıza bile sevinirlerdi.
Dünyadaki kendinize ilişkin yolu bulup kendinizi gerçekleştirmeniz için ellerinden gelen her biçimde yardımcı olurlar.
Bu temel beşli dediğimiz kavramlar çocuklukta karşılanmaz ise yetişkinklik hayatımızda bizim karşımıza boşluk olarak çıkacaktır.
