Bolu Kartalkaya’daki büyük yangın, yalnızca o bölgedeki insanları değil, hepimizi derinden etkiledi. Yangın sonrası yaşanan büyük acı ve kayıplar, birçok kişinin yüreğini burktu. O manzaralar, kaybolan hayatlar, çaresizlik içinde bekleyen insanlar… Bunlar yalnızca bir felaketin değil, bir toplumun ortak acısının göstergeleriydi. Hepimizin aklında birebir sorular vardı: “Bu yangın önlenebilir miydi?” “Neden daha dikkatli olunmadı?” Bu sorular aslında toplum olarak hissettiğimiz güvenlik derdinin bir yansıması. Zira biz beşerler, kendimizi inançta hissetmek isteriz. İnançta hissetmek, hepimizin en temel gereksinimi, değil mi? Bu yüzden her büyük felaket, bizde yalnızca telaş yaratmakla kalmaz, birebir vakitte “Gelecekte bunlar tekrar olur mu?” korkusunu da doğurur.
Bolu’daki yangın, yalnızca orada yaşayanlar için değil, hepimiz için bir travma oldu. Fakat asıl kıymetli olan şu: Bu acıyı birlikte hissetmek, birlikte paylaşmak, daha güçlü olmamızı sağlıyor. Toplumsal yas, yalnızca bir bölgenin değil, tüm toplumun yaşadığı acıyı paylaştığı bir süreçtir. Ve bu süreçte yalnız olmadığını hisseden beşerler, düzgünleşme yolunda daha süratli ilerler.
Büyük felaketler, travma sonrası gerilim bozukluğu (TSSB) üzere ruhsal tesirler yaratabilir. Fakat bu durumun uygunlaşması için en değerli şey, acıyı bastırmamak, yaşadıklarımızı paylaşmak ve birbirimize takviye olmaktır. Dayanışma işte bu noktada devreye girer. Birbirimize tutunduğumuzda, acılarımız daha hafifler. Beşerler “yalnız değilim” dedikçe, düzgünleşme süreci de hızlanır.
Görüntülerdeki o çaresiz bakışlar, kaybolan konutlar, her birimizde derin izler bıraktı. Lakin hatırlatmak isterim ki, yalnız değiliz. Toplum olarak birbirimize dayanak verirken, aslında kendi güzelleşme sürecimize de katkı sağlıyoruz. Acıyı paylaşmak, yalnızca bir diğerinin yükünü hafifletmekle kalmaz, bizlerin de içsel olarak rahatlamasına yardımcı olur.
Kolektif yas, felaketten sonra yalnızca kişisel bir süreç değil, aslında toplumsal bir süreçtir. Daima birlikte bu acıyı paylaşıp, birbirimize sarıldıkça, daima birlikte daha güçlü bir toplum olacağız. Düzgünleşme, sadece fizikî yaraların sarılmasıyla olmaz. Tıpkı vakitte duygusal takviye ve birbirimize gösterdiğimiz anlayışla mümkündür.
Birlikte güçlü olacağız. Birbirimize umut vererek, kayıplarımızı paylaşıp, dayanışma içinde iyileşeceğiz. Tahminen de hakikaten de “hep birlikte iyileşeceğiz”.
Ve unutmayalım, bu süreçte her birimizin bir katkısı var. Birinin yanında olduğumuzu bilmek, bir diğerinin yükünü hafifletmek, tahminen de güzelleşmenin birinci adımıdır.
