Kelime olarak bağlanma iki birey ortasında oluşan duygusal his durumudur. Bağlanmanın temelinde bebeklik ve çocukluk devri vardır.
Bağlanma kuramı, geçmişteki bebeklik ve çocukluk periyotlarına ve bu devirlerde temel bakım veren ile çocuk ortasındaki münasebete odaklanırken, günümüzde yetişkinlerin toplumsal ve romantik bağlarında yaşadıkları duygusal bilişsel ve davranışsal özellikleri anlamak için de kullanılan bir model haline gelmiştir( Çalışır, 2009)
Bağlanma tarzları bireylerin kendileri için değeri olan öteki bireyler ile sağlam duygusal bağlar geliştirme sebeplerini açıklayan yaklaşım cinsidir.
Bireyler birinci çocuklukta anne ya da bakım veren kişi ile bir bağlanma ilgisi kurarlar. Bebeklikte temel bakım veren bireyle kurulan ilginin özellikleri ile şekillenen bağlanma çeşitleri, yetişkin omurdaki fonksiyonelliğe ait ferdi farklılıkların anlaşılmasında değerli bir çerçeve sunmaktadır.
Yetişkinlikteki bağlanma bebeklik devrindeki bağlanma davranışının devamıdır. Birey erken yaşlarda, anne ile kurduğu müspet etkileşim sonucunda iç dünyasında kıymetli olma hissini oluştururken bunun ile birlikte kişinin benliğine ve öteki şahıslara olumlu beklentiler geliştirebileceği öngörülmüştür.
Çocukluk devrinde yaşanan her türlü travma, vefat, kayıp, depresyon üzere durumlar bireyin bir öbür bireye bağlanmasında zahmetlere neden olacağı ve olumsuz sonuçlar doğuracağı hayli kıymetlidir. Bağlanma kavramı yalnızca bebeklik periyodunda değil; ergenlik, yetişkinlik ve yaşlılık periyodunda de sıkça görülmektedir.
Bağlanma tarzları erken çocukluk periyodunda kişinin ebeveynleri ile ortalarındaki etkileşime odaklanır. Yetişkinlikte bağlanma tarzları, romantik bağlarda bağlanma kalıplarını tanımlamak için kullanılır. Bağlanma; rahatlık, itina, memnunluk ve zevk alışverişi üzere hisleri içeren özel bir duygusal münasebettir. Bağlanma konusunda Freud’un çalışmaları olmasına karşın John Bowlby bu teorinin babası olarak anılmaktadır.
