Ebeveyn eğitim programları çocuk davranış meselelerini tedavi etmenin en tesirli yolu olduğunu kanıtlamıştır. Tesirli bir tedavi olmadan, yıkıcı yahut problemli davranış problemleriyle bağlantılı uzun vadeli sonuçlar ortasında geç okul yıllarında akademik zorluklar, işsizlik, aile problemleri ve depresyon, anksiyete bozuklukları, bağımlılık ve antisosyal kişilik bozuklukları üzere ruh sıhhati sıkıntıları bulunur. Ek olarak, makûs muamele gören çocuklarda yüksek oranda fizikî saldırganlık, uyumsuzluk ve antisosyal davranışlar görülür. Bu çocuklar, zayıf duygusal düzenleme, dikkat dağınıklığı, olumsuz tesir ve talimatları izlemeye karşı direnç üzere bir dizi problemli toplumsal davranış stantlar. Acil bir muhtaçlık olarak, bu çocukların ve ailelerinin refahını güzelleştirmek için çeşitli psikoterapiler geliştirilmiştir. Ebeveyn-Çocuk Etkileşim Terapisi (PCIT), ispata dayalı bir yaklaşımdır ve çoklukla klinisyenler tarafından dışsallaştırıcı davranış meselelerini tedavi etmek için kullanılır. Ebeveynleri eğiterek, istismarcı ebeveynlerin fonksiyonelliğini artırmak, olumsuz ebeveynliği azaltmak ve olumlu etkileşimlerin sayısını artırmak mümkündür ve bu da çocuklar için daha güzel sonuçlarla sonuçlanır. Ayrıyeten, PCIT ile ebeveynleri uygun gelişimsel beklentiler, çocuk idare stratejileri hakkında eğitmek ve ebeveynlerin öz farkındalıklarını artırmak mümkündür zira ebeveyn-çocuk ilgisindeki fonksiyon bozukluğu çocuklarda problemli davranışlara neden olabilir. Ebeveyn-çocuk ilgisindeki fonksiyon bozukluğunun üstesinden gelmek için, çocukta sapkın davranışların gelişimi ve sürdürülmesi ve bozulan ebeveyn-çocuk bağlantısı için ‘Zorlama hipotezi’ kullanılabilir. Bu hipoteze nazaran, ebeveynler ve çocuklar, ebeveynlerin çocuklarının misal biçimde artan olumsuz reaksiyonlarına ayak uydurmak için vakit içinde sert ve taciz edici aksiyonları içerecek biçimde disiplin stratejilerini artırdığı bir etkileşim örüntüsü oluştururlar. PCIT iki kademeyi içerir, birinci basamak çocuk odaklı etkileşimdir (CDI) ve övgü, kelamlı yansıtma, taklit, davranışsal tanımlama ve cümbüş dahil olmak üzere sıcak, inançlı, bakıcı-çocuk münasebetlerini teşvik etmeyi gayeler. İkinci kademe ebeveyn odaklı etkileşimdir (PDI) ve çocuk uyumluluğunu artırmayı ve bozucu davranışları azaltmayı emeller. Bilhassa, DEHB’li 8 yaşında bir erkek çocukta aşağıdaki araştırma sorularını ele alıyoruz: (1) PCIT’nin çocuğun yıkıcı davranış sıkıntılarını azaltmadaki tesirleri nelerdir? (2) PCIT’nin öteki ilgili çocuk ve ebeveyn sonuçları üzerindeki tesirleri nelerdir? Yıkıcı davranış problemlerindeki değişimi gözlemlemek için, ön-son test uygulamalarının (Çocuklar için Durum-Özellik Dert Envanteri ve Rorschach Mürekkep Lekesi Testi) eklenmesiyle tek denekli bir tasarım kullanıldı. Birinci sonuçlar, iştirakçilerin ebeveynlerinin çocuk yıkıcı davranış meseleleri açısından değerli ölçüde daha fazla güzelleşme bildirdiği olumlu sonuçlar ortaya koydu. Çocuk uyarlanabilir bir yaklaşım gösterdi.Sürece iştirakini sağlayarak ikincil kazanımlar elde etti ve annesiyle olumlu bağlantı kurabildi. Anne, yasaklar ve kısıtlamalar ortasındaki ayrımı tanıma üzere durumlar hakkında entelektüel kapasitesini geliştirdi. Ek olarak, uygun gelişmiş cinsel sonlar koyabildi ve çocuğu korkuya maruz bırakan durumla ilgili farkındalık düzeyini yükseltti. Çalışmanın sonuncu sonuçları, PCIT’nin yıkıcı davranış sıkıntılarını azaltmada, ebeveyn etkileşimlerini olumlu bir formda desteklemede, konut atmosferinin ve aile refahının olumlu değişimini desteklemede ve iştirakçinin anneden sağlıklı bir formda ayrılmasını mümkün kılarak bağımsız bir birey oluşturmada tesirli olduğunu göstermektedir.
